Urodziłam się dwa razy. Historia duchowej przemiany – Ewelina Szot

Czy można zacząć żyć od nowa?
Historia Eweliny pokazuje, że można i warto, choć nie jest to łatwe.

Urodziłam się po raz pierwszy 5 sierpnia 1988 r. Nie ukrywam swojego wieku, bo mogłam nie dożyć 22 lat, a dzięki Bogu nadal tu jestem. Zresztą to „dzięki Bogu” nie jest tylko pustym zwrotem, bo tak się mówi, ale naprawdę jestem tu dzięki Bogu. On chciał, żebym przeżyła, dlatego postawił na mojej drodze ludzi, którzy w trudnych dla mnie chwilach bardzo pomogli. (…)

Dziś jednak piszę tę książkę i cieszę się nim każdy kolejny dzień życia. Lat mi przybywa, ale to fantastyczne, bo to znaczy, że żyję.

Dostałam drugą szansę i nie zamierzam jej zmarnować.

Fragment książki

Książka jest bardzo osobistą opowieścią o życiu młodej dziewczyny, która niespodziewanie doznała wylewu. Była zupełnie zdrową, pełną energii dwudziestolatką, studiowała i niedługo miała odbyć się jej ślub. W jednej chwili jej życie dosłownie zawisło na włosku. Dziewczyna trafiła do szpitala, przez długi czas pozostawała nieprzytomna, a rokowania były złe. I kiedy lekarze, nie widząc możliwości dalszego leczenia, doradzali bliskim umieszczenie jej w hospicjum, nastąpił pierwszy cud – dziewczyna zaczęła poruszać nogą. Dalsze losy ocalonej nie potoczyły się jednak tak, jak można było się spodziewać. W krótkim czasie nastąpił kolejny wylew. A potem ona sama i jej bliscy toczyli codzienną walkę o życie, widzenie, mówienie czy zdobywanie samodzielności.

Autorka bez cienia osłony opowiada o tym, co ją spotkało i jak wyglądała jej dochodzenie do siebie. Chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami, jednocześnie zachęcając do przeżywania swojego życia w świetle Ewangelii. Jej historia jest bowiem nie tylko zapisem duchowej przemiany, ale i swoistym dziennikiem wdzięczności.

Historia Eweliny i Paula wyraźnie pokazuje, że czasami są takie wydarzenia, które po ludzku trudno zrozumieć, które rodzą bunt i ból, ponieważ porzucanie własnej strefy komfortu wiąże się z ogromnym niewypowiedzianym cierpieniem. (…) Jednak nie jest to historia o cierpieniu, ale o nadziei i miłości. Życie Eweliny i Paula są pokazaniem, że Bóg jest z nami szczególnie wtedy, gdy po ludzku nie widzimy już żadnej nadziei. Najpełniej Jego obecność objawia się w miłości bezinteresownej, która potrafi czynić cuda. Nie takie cuda spektakularne, medialne, ale cuda, które widać z czasem, cuda, które zmieniają nasze życie nie tylko samych bohaterów, ale i tych, którzy z nimi się spotykają.

ks. Łukasz Wiśniewski MIC
Dyrektor Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich

Autor: Ewelina Szot