Kazania o Najświętszym Sercu Jezusowym – Henry kard. Manning

Kazania o Najświętszym Sercu Jezusowym autorstwa kardynała Henry’ego Manninga, żyjącego w XIX wieku arcybiskupa Westminsteru, pomimo upływu czasu nie straciły na aktualności. Poprzez lekturę Kazań możemy pogłębiać naszą pobożność należną Sercu Pana Jezusa nie tylko w czerwcu, miesiącu Mu poświęconym. Cześć Najświętszego Serca Jezusa jest centralnym punktem każdego dogmatu i źródłem najgłębszej pobożności. W jaki sposób poznać Serce Jezusowe? Jak stawać się do Niego podobnym? Czy twoje serce jest złączone miłością z Boskim Zbawicielem? Ile zostało nam wiary w dogmaty religii chrześcijańskiej? Według Autora to właśnie niedostateczna znajomość dogmatu Wcielenia jest przyczyną jałowości życia duchowego. Dlatego tak ważne jest stawanie się uczniem Najświętszego Serca Jezusowego.

Najświętsze Serce Jezusa jest kluczem do tajemnicy Wcielenia; tajemnica Wcielenia jest skarbnicą, w której są zamknięte wszystkie prawdy Ojca i Syna, i Ducha Świętego. (…) Ktokolwiek pozna należycie Najświętsze Serce Jezusa, ten przez to samo nabędzie całej znajomości Boga, całej znajomości człowieka i całej znajomości relacji między Bogiem a człowiekiem i między człowiekiem a człowiekiem.

Fragment książki

Autor: Henry kard. Manning

Henry Edward Manning urodził się 15 lipca 1808 roku w Totteridge. Uczył się w Harrow i studiował filologię klasyczną w Oksfordzie. Chciał rozpocząć karierę polityczną, ale ostatecznie po ukończeniu studiów z wyróżnieniem zrezygnował ze stanowiska urzędniczego.

Został wyświęcony w Kościele Anglii w 1832 roku. Poślubił Caroline Sargent. Jednak małżeństwo nie trwało długo, żona zmarła młodo i bezdzietnie 4 lata po ślubie. Wiara Manninga w anglikanizm została zachwiana w 1850 roku, kiedy wyrokiem sądu Kościół Anglii został zmuszony do przyjęcia duchownych, którzy zaprzeczali, że sakrament chrztu ma obiektywny skutek odnowy duchowej. Dla Manninga było to herezją i dowodem na to, że wspólnota anglikańska kontrolowana przez świecki rząd nie jest instytucją stworzoną przez Boga.

Manning dokonał konwersji i został przyjęty do Kościoła katolickiego przez o. Francisa Brownbilla SJ w kościele Jezuitów w Londynie 6 kwietnia 1851 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał 2 miesiące później z rąk kard. Nicholasa Wisemana, arcybiskupa Westminsteru. Manning studiował potem w Rzymie. Został proboszczem kapituły katedralnej, a następnie arcybiskupem Westminsteru. Uczestniczył w Soborze Watykańskim I (1869–1870). W 1875 roku został kreowany kardynałem prezbiterem przez Piusa IX, a jego dewiza kardynalska była Malo mori quam foederi – umrzeć niż zostać zhańbionym. Brał udział w konklawe, które wybrało papieża Leona XIII.

Zmarł 14 stycznia 1892 roku w Londynie.